Op deze vraag zullen alle bezoekers van de voorstelling 'Ingesneeuwd', geschreven door Carl Slotboom, volmondig 'ja!' zeggen. De voorstelling begon al bij binnenkomst, waar wegwerker Corrie (Fiona van Dongen) het publiek verwelkomde en denderde door tot aan het mysterieuze sluiten van de geheimzinnige kelderdeur. Vier voorstellingen van hoge kwaliteit, geregisseerd door Mariëlla Huijgens-Steenbergen, werden gespeeld in gemeenschapshuis Plexat te Wagenberg.

Door Kitty Lokate

Corrie liet bij binnenkomst aan alle bezoekers weten dat ze niet in een warm bad waren beland, maar dat ze met z’n allen ingesneeuwd waren. We bevonden ons in een ijskoude sneeuwstorm en konden maar beter proberen de avond prettig door te komen.

Het toneelstuk begon naast het podium. In een auto zaten toerist Piet (Bas van Deutekom) en zijn vrouw Karin (Colinda Fens), samen met Karins ouders Annie (Marianne Eestermans) en Leo (Frans van Gils). Het sneeuwde hevig en wegwerker Corrie gebood de auto te stoppen. De reizigers strandden boven op een berg, gelukkig in de buurt van een hotel.

Hysterische Annie en feministische Jill

De hoteleigenaar Ted (Ronald Kustermans) bleek echter niet erg gastvrij en zijn hulp Jans (Desirée Jansen) nog minder. Voor de gestrande gasten, die op weg waren naar een luxehotel, was het flink aanpassen. Nadat ook Jill (Cary Abbenhuis) en haar puberdochter Kim (Barbara Snijders) in het hotel waren aangekomen en Sam (Ad Nuiten), de broer van Jans, was geïntroduceerd, was de cast compleet.

Het bleek een uitdaging om eten en drinken te krijgen, en er ontstond een strijd tussen de verwende en bij vlagen hysterische Annie en de feministische Jill. Zowel de angstige uitspraken als het gestotter van Karin waren indrukwekkend. De gezichtsuitdrukkingen van Jans waren spectaculair en de eenvoud van Sam verassend. De nonchalance van Kim was overtuigend gepeeld en van Ted ging een dreiging uit die tot achter in de zaal voelbaar was. De harde G in de woorden van Piet waren een welkome afwisseling en het gestuntel van Leo vertederend. Ondertussen zorgde de afgesloten kelderdeur voor grote angst en speculaties. Wantrouwen en verdenkingen waren alom aanwezig.

Grote hilariteit

Lachsalvo’s klonken regelmatig door de zaal: voorspelbare herhalingen, scherpe opmerkingen, sprekende gezichtsuitdrukkingen en onverwachte botheid zorgden voor grote hilariteit. Zoals het hoort in een theaterstuk, bleek niets wat het leek. De onverschillige puber Kim had eigenlijk een lief hart, de stoere Piet was niet zo dapper als gedacht, en Ted had uiteindelijk niemand vermoord. De twee kibbelende dames bleken prima te kunnen samenwerken en de sullige Leo kon zijn woordje wel degelijk doen.

Het geheel was prachtig verzorgd. De hotelkamer was mooi gebouwd en ingericht door de decorgroep en de personages werden geloofwaardig neergezet. Aan vele details was gedacht: zo zat Ted tijdens het ontbijt met weekblad ’t Carillon in zijn handen. Toch mooi dat het gelukt was om die krant door de sneeuwstorm boven in de heuvels te bezorgen!

Zowel zelfvertrouwen als plezier

Regisseuse Mariëlla zat achter in de zaal volop te genieten. Haar werk zat er in feite op, al ging ze in de pauze bij elke voorstelling nog even naar de spelers toe om aanwijzingen te geven. Met Frans Beekmans achter de knoppen van licht en geluid communiceerde ze in groot vertrouwen.

De spelers straalden zowel zelfvertrouwen als plezier uit op het toneel. Dat is een verdienste van Mariëlla en maakte het een genot om naar het stuk te kijken. Het stuk had een open einde doordat de kelderdeur zich uiteindelijk zelf sloot. Na het slotapplaus werd er nog een loterij gehouden met mooie prijzen, beschikbaar gesteld door plaatselijke ondernemers. Ook wie daarin geen prijs had, kon met een voldaan gevoel naar huis gaan. Iedereen was getrakteerd op een geweldig leuke avond (of middag) uit.