Made – Moedige Moeders Drimmelen gaf zaterdagmorgen een jubileumlezing ‘Niet loslaten, maar loskomen’ door Daan Deenik. Alleen die eerste hulp voor naasten van iemand met een verslaving ging op het laatste moment niet door. Dan wordt het improviseren en ‘het gezicht van Moedige Moeders Drimmelen’, Bep Kuijsters, is daar een kei in. Spontaan ontstond een dijk van een jubileumprogramma voor de vele toehoorders, waaronder de wethouders van Drimmelen en Geertruidenberg (Jürgen Vissers en Annemiek van Rooijen) en oud-wethouder Marc van Oosterhout die de ochtend afsloten met een ‘vet applaus’. Laurent en Niels, twee mensen in herstel waren de reddende engelen op het 10-jarig jubileum van Moedige Moeders Drimmelen. Samen met de verhalen van naasten van verslaafden zorgden zij voor een bijzondere ochtend!
Door Michiel Peeters
Als iemand weet wat voor totale ommezwaai je kunt maken als je als verslaafde in herstel gaat, dan zijn het Laurent en Niels wel. Beiden zijn ‘in herstel’ en beiden zijn onlangs vader geworden. Laurent is vier jaar ‘in herstel’ en Niels uit Breda viert nu zijn ‘koperen herstel, liefst 12½ jaar!’
Laurent sprak over zijn verslaving, die achteraf al op zijn 7e begon.
“Voelde me nooit gezien door mijn ouders en vertoonde daarop afwijkend gedrag. Op school was ik een ADHD-kind en ging het van kwaad tot erger. Ging dagelijks gebruiken: amfetamine, cocaïne. In 2020 ging ik niet meer naar het werk, had een eigen zaak, en wilde niet meer leven. Gelukkig heb ik dat niet gedaan! Ik erkende dat ik een probleem had. Door meetings van Moedige Moeders ontmoette ik nieuwe vrienden, ook in herstel. Zij zorgden dat we samen uit deze negatieve spiraal kwamen. En nu ben ik al vier jaren in herstel en onlangs vader geworden. Geweldig!”
De ochtend begon met een dankbrief van een Moedige Moeder vanuit Ierland en zette meteen de toon voor de dag. “Ik leerde bij Moedige Moeders dat ik voor mezelf moest zorgen, dat ik meer afstand moest nemen van de verslaafde, en dat die verslaving niet mijn schuld was. En dat ik helemaal niet moest kijken wat er in het leven van het kind is misgegaan waardoor hij is gaan drinken. Besefte dat ik mijn kind niet kon redden van die vreselijke verslaving. En dat vond ik heftig. Het besef dat je zoveel van hem houdt, maar hem niet kan redden.”
Kusje en Zorgelijk
De druk bezochte ochtend, telde bijna tachtig toehoorders in zaal ’t Trefpunt, toonde aan dat hulp aan naasten van iemand met een verslaving nodig is. Daarnaast de terloops gemaakte opmerking dat het verslavende drugsgebruik een maatschappelijk probleem is. Drugsgebruik, een pilletje op een feestje, wordt door de huidige generatie geaccepteerd en dat is zorgelijk!
Dat bleek wel uit de verhalen van ‘moeders uit de zaal’. Een moeder van een verslaafde, komt al jaren bij Moedige Moeders Drimmelen. “Je leert hier voor jezelf zorgen. Jij moet overleven en daarom is het belangrijk dat jij jezelf op de eerste plaats zet. Hier bij Moedige Moeders kennen ze de pijn die je hebt en de zorg die je nodig hebt. Jij bent ook herstellende. Verslaving is namelijk een familieziekte.”
Andere lotgenoten spuien op deze ochtend ook ‘ellende’. Allemaal maakten ze al zoveel mee dat het vertrouwen in een ‘happy end’ vaak ver weg is.
“Heb in alle ellende de vangrail eens een ‘kusje’ gegeven. Daarom is Moedige Moeders zo’n fantastische plek. Je hebt steun aan elkaar. Ik heb ook recht om te leven. Heb voor mezelf gekozen. Dat heb ik geleerd bij Moedige Moeders Drimmelen!"
Een andere ouder liet weten dat ze blij was met de gouden tip die ze in Made kreeg. "Ik was een stortbak van verdriet en ellende. Dat besefte ik pas op een meeting van lotgenoten bij Moedige Moeders. Daar zag ik het licht dat ik voor mezelf moest zorgen. Verslaving is namelijk een familieziekte. De tip van Bep: schrijf met grote vette letters IK op de koelkast. Jij bent belangrijk, dat is de kracht van Moedige Moeders.”
En weer een andere toehoorder was blij met de weerbaarheidstraining die ze volgde. “Leerde hard te zijn voor mezelf. Kon nu de woorden uitspreken ‘daar is de deur zoon!’ Je moet een verslaving van een naaste loslaten. Dat is moeilijk als je een kind negen maanden onder je hart hebt gedragen.”
Warm hart en levenswerk
De klapper van de ochtend werd de 38-jarige Niels uit Breda. Een stoere, knappe vent kwam naar voren als de reddende engel van het jubileum en sprak de gemeende warme woorden: ‘Heb een warm hart voor Moedige Moeders’, ondertussen blijken van herkenning gevend aan vele ‘moeders’ in de zaal.
Twaalf en een half jaar is hij nu ‘in herstel’ en hij beseft dat dit eeuwig is. Hij werkt nu in de verslavingszorg, in een safe-house. Hij geeft voorlichting en dat ging hem zaterdagochtend ook goed af.
Niels sprak over de strijd in zijn jeugd met zijn ouders en omgeving. “Was een stil jongetje met rood haar, dat moeilijk contact maakte met de omgeving. Op mijn veertiende kreeg ik een ‘lichtmoment’. Dronk mijn eerste biertje en ik ‘kon praten’. Kreeg controle, grip op mijn leven! Het bleek later het begin van mijn drankverslaving te zijn. De voelsprieten van mijn moeder hadden dat al gemerkt. Op mijn 21e was het hopeloos. Machteloosheid in mijn omgeving. Overal ruzie, op het werk, relaties. Pas in 2012 drong het besef bij mij door en erkende ik de machteloosheid. Kreeg van binnenuit connectie met mezelf. Dat was het moment van ommekeer. Mijn levenswerk is nu balans blijven vinden. ‘Ik ben welkom, mijn verslaving niet’.
Dat is een proces van bewustwording. Herstel is ook zelfzorg. Verslaving gaat niet over, de ziekte blijft ook al ben je dertig jaar clean. Daarom moet je ‘herstel onderhouden’. Een ‘herstelprogramma voor naasten van verslaafden’ is zo belangrijk. Daar is veel behoefte aan. Van iedere stap neem je iets mee.