Dat Ilse Vandenbussche uit Terheijden van de natuur houdt en er nog steeds geen verstand van heeft, dat weten we nu wel. Daarom laten we de dieren uit de tuin aan het woord. Zo af en toe delen zij hun belevenissen met de lezers van ’t Carillon. Ditmaal heeft mevrouw Houtduif een culinaire recensie.
Ja! Khroehoekhroe! Geloof me, wie eenmaal in deze tuin is geland, hoeft voor het eten nooit meer weg. En al helemaal niet op vakantie, dat valt toch alleen maar tegen. Een keer vloog ik naar die moestuincomplexen. Ze maken je daar gek met bessengeuren. En wat denk je? Zit overal een net omheen! Ik ken er genoeg die daar in verstrikt raakten, allemaal hartstikke dood. Nee hoor, ik blijf zeker te wetes lekker thuis, want hier zijn vlierbessen.
Sinds die nieuwe vleugelloze tweebenigen hier wonen, is het er alleen maar beter op geworden. Ze zetten er nog een nieuwe vlier bij. En wat ze speciaal voor mij deden, ze bouwden een verdieping onder de oude hoge vlier. Het enige nadeel is dat ze de bodem van golfplaten hebben gemaakt die niet alleen glad zijn, maar ook nog eens schuin aflopen. Dus als ik dan op mijn tenen naar vlierbessen sta te happen, wil ik wel eens wegglijden. Ach, het zijn beginners, denk ik dan maar.
Verder hebben ze ook nog bramen, frambozen, Japanse wijnbes, aalbes, meidoorn en een duindoorn voor me neergezet. Goed bedoeld hoor, daar niet van, alleen niet zo snugger. Ik ben natuurlijk geen duinvogel. En die ellendige stekels. Leuk voor dat kleine grut, maar een kanjer als ik verdient een ruime landingsplek - zoals een recht dak in plaats van schuin. Maar goed gedrag moet je belonen, dus ik zal eens een duindoornbes proberen tegen het eind van de zomer.
Die aalbes, met die veel te dunne takken, testte ik ook in het voorjaar. Probeer na al dat wintervoer maar eens van die sappige rode besjes af te blijven. Dus ieder jaar doe ik een poging en altijd sodemieter ik er na de eerste bes, met tak en al, uit. Dat is niet ontspannen eten. Nee, doe mij maar de vlier, stevige takken zonder stekels. En de dieppaarse besjes zijn zo lekker zuur en wrang. Om je snavel bij af te likken. Vol vitamines en antioxidanten. Ze moeten nog veel leren die nieuwe tweebenigen, maar ze bedoelen het wel goed, geloof ik. En van mijn vlierbessen blijven ze tot nu toe af.