Hennie, Biesboschvrouwtje met hoedje en op blote voeten. Ze leefde in afzondering in haar huisje naast de Amaliahoeve. Artistiek begaafd en tegendraads. Zei voor haar dood: ‘Ik zal in een bloem veranderen. Pluk haar niet. Bewaar haar schoonheid en energie.’

Menig journalist wilde haar interviewen als excentriek fenomeen in de Biesbosch.

Tevergeefs. Ze koketteerde weliswaar met haar speciale manier van omgaan met de natuur. Ze stond wel open voor de buitenwereld, als die maar naar haar luisterde.

Respect voor haar als onderdeel van de natuur moest in de verhalen doorklinken.

Dat verdiende zij ook. Ze wilde serieus genomen worden.

Zij zwierf in haar kano door smalle kreken. Sliep daar waar het haar zinde.

Plukte planten als maaltijd. Leefde zonder elektriciteit en kraanwater.

Menig bezoeker heeft zij als gids rondgevaren. Altijd met verhaaltjes uit haar fantasiewereld. De dank was alom!

Moest verbannen worden naar Made vanwege verslechterende gezondheid.

Daar opnieuw zwervend in haar scootmobiel, zoekend naar stille afgelegen plekjes.

Ik voelde me, zoals vele gelijkgestemden, thuis bij haar in de Biesbosch.

Op mijn vaste rondje door de Biesbosch legde ik bij haar aan.

Na de koffie een heftig kort verward gesprek. Viel soms daarna in slaap. Ze gaf me rust.

Vaak pakte ik haar gitaar en zong. Zij greep naar haar mondharmonica.

Ons samenspel klonk vaak vals. Maar ik weet zeker dat de vogels en vissen ervan genoten.

We missen een bijzonder mens! Dat was jij Hennie.

Rien Rasenberg